"Walka"

Ciemność.
Otaczała mnie ze wszystkich stron, nie pozwalając uciec. Była coraz bliżej, gęstniała, formowała się w kształty nieprzypominające nic normalnego. Niczym groźne zwierzę czaiła się, aby zadać ostateczny cios.
Nie mogłam uciec.
Trzymała mnie w swoich objęciach, czułam jej zimny dotyk na swojej skórze. Krążyła wokół mnie, owijała nogi, ręce, delikatnie szarpała za włosy. Kusiła swoim niepoznanym wnętrzem, głębią otchłani czającej się w niej. Szeptała do ucha słowa ciche i słodkie niczym miód. Wabiła jak rosiczka niczego nieświadomego owada.
Rozległo się pukanie do drzwi.
Ciemność momentalnie się rozpłynęła, pozwalając dojrzeć miejsce wokół siebie. Pokój. O szarych ścianach i szarym suficie. Bez mebli, bez okien. Z jedną parą białych drzwi. Pukanie powtórzyło się, drgnęła klamka. Podeszłam nieco bliżej drzwi, lecz po paru krokach zatrzymałam się. Zza nich czułam coś złego. Coś, co chciało mnie stąd zabrać. A tam, dokąd miałabym się udać, było niebezpiecznie, nie zaznałabym tam szczęścia. Klamka ponownie drgnęła. Rzuciłam się do drzwi i oparłam o nie, nie pozwalając się otworzyć. Czułam, jak z drugiej strony ktoś coś mówi, szepce. Naparł na drzwi. Krzyknęłam, mocniej je przytrzymując. Ciemność ponownie skłębiła się dookoła mnie, liżąc moje nagie stopy i sunąc w górę po ciele. Zadrżałam, ale nie bałam się jej. Teraz mi pomagała, dawała siłę. Poczułam, że daje mi coś do dłoni. Spojrzałam na nią i otworzyłam ją. Kluczyk. Mały, srebrny kluczyk. Do tych drzwi. Powoli wsunęłam go w zamek i przekręciłam, aż mechanizm zaskoczył.
Na zewnątrz nastała cisza.
Odsunęłam się od drzwi na krok. Ciemność już mnie nie przerażała. Była mi pomocna, więc nie mogła być zła. Pozwoliłam się nią otulić, schować w niej i pozwolić jej na poznawanie mego ciała. Skierowała moją uwagę na drugą stronę pokoju. Tam były drugie drzwi, otwarte. Za nimi była wydeptana w polu ścieżka. Świeciło słońce, słyszałam radosne śmiechy ludzi. Uśmiechnęłam się. Bez jakiejkolwiek zachęty poszłam w tamtą stronę. Wyszłam za próg i wzięłam głęboki wdech powietrza.
Poczułam zapach dymu.
Zakrztusiłam się, wytarłam oczy, które zaczęły mi łzawić. Ponownie rozejrzałam się wokoło, ale nic nie przypominało tego, co było tu wcześniej. Pola były spalone, na niebie kłębiły się ciemne chmury. Z daleka widać było płomienie, krzyki ludzi były pełne przerażenia, niektórzy leżeli na ziemi i nie ruszali się. Chciałam się cofnąć, ale ciemność zacisnęła się mocniej na moim ciele. Krzyknęłam z bólu, szarpiąc się rozpaczliwie. Wpijała swoje ostre zęby w mój bark, ostrymi pazurami orała skórę na piersiach i brzuchu. Spojrzałam za siebie, chcąc wrócić do pokoju, ale drzwi właśnie się zamykały. Choć byłam blisko nie miałam szans się do nich dostać, macki ciemności trzymały mnie stalowym uchwytem. Zanim pokój się zamknął zobaczyłam, jak białe drzwi zostają wyważone. Do środka wpadł wysoki mężczyzna, odziany w biały płaszcz. Pochwycił moje spojrzenie, na jego twarzy odmalował się smutek. Gdy drzwi się zamykały, usłyszałam jeszcze jego głos.
- Straciliśmy ją.
Potem nastała cisza, a wraz z nią wszystko zniknęło.
Nawet ja.

~ ~ ~